Als jongetje van acht mocht ik regelmatig met mijn opa boksen. We maakten van 4 stoelen en elastiek een boksring en als ik mijn opa had geraakt, kreeg ik een compliment en groeide van trots. Als jong-volwassene startte ik met wedstrijd-boksen. Iedere winstpartij leverde mij complimenten op, maar als ik verloor bleef het angstvallig stil. Winnen werd voor mij erg belangrijk, want zonder compliment miste ik de erkenning. Het ‘willen’ presteren veranderde hierdoor snel in ‘moeten’ presteren.

Tijdens de halve finale NK boksen van 1981 komt een TV-ploeg van het programma ‘sport ’80’ in de kleedkamer en sta ik plots in de schijnwerpers. De cameraploeg loopt met me mee naar de ring en na de gong van de 1e ronde ga ik voluit. Dan slaat het noodlot toe: mijn armen blokkeren en ik sta plots als aan de grond genageld… Ik krijg veel klappen, maar dank zij 8 tellen reglementaire rust kon ik de partij  klappen incasserend uit boksen.

Deze – voor mij traumatische ervaring – maakte dat ik mij na mijn CIOS-opleiding bekwaamde in de sportpsychologie en een instituut startte voor mentale sporttraining. Van daaruit ondersteunde ik jarenlang (top)sporters, sportteams en hun coaches op mentaal vlak.
Voor een organisatie adviesbureau ontwikkelde ik ‘mentale training voor managers met sport als metafoor’. Mijn passie voor persoonlijke groei maakte dat ik mij ontwikkelde als trainer en coach persoonlijk leiderschap en startte mijn eigen persoonlijke groei door opleidingen en trainingen op zowel emotioneel, lichaamsgericht – als op spiritueel vlak. Met mijn nieuwe start in het trainerschap, pakte ik opnieuw de bokshandschoenen op om individuen en teams te faciliteren in hun eigen ontwikkeling. 

Mijn passie voor de vanuit de sportpsychologie ontwikkelde  ‘Flow’, heeft er toe geleid dat ik tot twee keer toe het wereldecord aantal touwsprongen in een uur heb verbroken. Met deze aktie kon ik een mooi bedrag ophalen voor Stichting Het Vergeten Kind. Daarnaast leverde het mij een eervolle vermelding op in het Guinnessbook of Record van 2021.